ΔΑΣΚΑΛΕ θα ζεις για πάντα στις καρδιές μας. Καλό ταξίδι και εύχομαι να είναι γεμάτο χρώματα και καμβάδες εκεί που πας... Μαργαρίτα.
ΗΡΑΚΛΗΣ ΠΑΡΧΑΡΙΔΗΣ (1956–2017)
Έφυγε για πάντα ο Δραπετσωνίτης ζωγράφος Ηρακλής Παρχαρίδης,
του Μάνου Στεφανίδη
Μόλις σήμερα έμαθα ότι έφυγε προχτές βασανισμένος μετά από πολύμηνη ασθένεια ο γλυκός μου φίλος και πολύ καλός ζωγράφος Ηρακλής Παρχαρίδης σε ηλικία μόλις 61 ετών. Γεννήθηκε στο Ουζμπεκιστάν της πρώην ΕΣΣΔ το 1956 και σπούδασε ζωγραφική στην Άλμα Άτα με εξαιρετικές επιδόσεις.
Τελευταίες
του συμμετοχές η ομαδική έκθεση "Κόκκινο" στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά
πρόπερσι και η "Ζωγραφική για ένα Ρέκβιεμ" στον Αστρολάβο φέτος. Δίδασκε
στο εικαστικό εργαστήριο
του Δήμου Κερατσινίου και συνεργαζόταν με το Τιτάνιουμ και τον
Αριστείδη Γιαγιάννου ο οποίος και τον σύστησε ευρύτερα στο ελληνικό
κοινό...
Η Δημοτική Πινακοθήκη Πειραιά τού οφείλει μία αναδρομική αληθινά μουσειακή την οποία ο ίδιος έχει αναλυτικά προετοιμάσει.
Λίγοι συναδέλφοι του, νομίζω, διαθέτουν σήμερα την δραματική έκφραση, την λυρική ποιότητα, το μορφοπλαστικό βάθος αλλά και το ήθος του. Φίλε Ηρακλή μού σπάραξες την καρδιά. Δεν θα ξαναπιούμε πια παγωμένες βότκες ούτε θα με ξαναλιγώσεις με τα ρώσικα τραγούδια σου. Τώρα σιωπή. Τώρα κοιμήσου πια χωρίς πόνο. Υπάρχεις μέσα μου μέσα από την δωρική, ποιητική δουλειά σου. Θα θυμάμαι πάντα το γαλάζιο σου βλέμμα και την παιδική σου συστολή. Είμαι τυχερός που σε γνώρισα, είμαι βαθιά λυπημένος που σε αποχωρίζομαι. Όσο μεγαλώνω τόσο οι αποχωρισμοί γίνονται ο κανόνας κι όχι η εξαίρεση. Είτε όσων φεύγουν για να μην ξαναγυρίσουν σε αυτόν τον φθαρτό κόσμο είτε όσων απομακρύνονται σαν νεκροί για πάντα. Ηρακλή, ήσουν η εξαίρεση την οποία λίγοι ουσιαστικά κατάλαβαν. Καλή αντάμωση στα χώματα - χρώματα της σιωπής.
Η Δημοτική Πινακοθήκη Πειραιά τού οφείλει μία αναδρομική αληθινά μουσειακή την οποία ο ίδιος έχει αναλυτικά προετοιμάσει.
Λίγοι συναδέλφοι του, νομίζω, διαθέτουν σήμερα την δραματική έκφραση, την λυρική ποιότητα, το μορφοπλαστικό βάθος αλλά και το ήθος του. Φίλε Ηρακλή μού σπάραξες την καρδιά. Δεν θα ξαναπιούμε πια παγωμένες βότκες ούτε θα με ξαναλιγώσεις με τα ρώσικα τραγούδια σου. Τώρα σιωπή. Τώρα κοιμήσου πια χωρίς πόνο. Υπάρχεις μέσα μου μέσα από την δωρική, ποιητική δουλειά σου. Θα θυμάμαι πάντα το γαλάζιο σου βλέμμα και την παιδική σου συστολή. Είμαι τυχερός που σε γνώρισα, είμαι βαθιά λυπημένος που σε αποχωρίζομαι. Όσο μεγαλώνω τόσο οι αποχωρισμοί γίνονται ο κανόνας κι όχι η εξαίρεση. Είτε όσων φεύγουν για να μην ξαναγυρίσουν σε αυτόν τον φθαρτό κόσμο είτε όσων απομακρύνονται σαν νεκροί για πάντα. Ηρακλή, ήσουν η εξαίρεση την οποία λίγοι ουσιαστικά κατάλαβαν. Καλή αντάμωση στα χώματα - χρώματα της σιωπής.
